Thirty-Nine EP.9-10 แต่ละวันยาวนานหรือว่าแสนสั้น

Thirty-Nine EP.9-10 เดินทางมาถึงช่วงท้ายๆ ของเรื่องราวที่ยังเต็มไปด้วยน้ำตาและรอยยิ้มที่แทรกเอาไว้ในหลายฉาก ถึงอย่างนั้นก็ได้ถ่ายทอดสารบางอย่างให้กับคนดูอย่างละมุนละไม และทำให้ทุกคนเชื่อมโยงตัวเองกับซีรีส์เรื่องนี้ผ่านเรื่องราวที่ทั้งเยียวยาและสอนบทเรียนชีวิต

“ไม่ใช่ว่าเธอเอาแต่หาอะไรทำ เพราะกลัวแต่ละวันจะยาวนานเหรอ?”

มีโจถามโซวอนที่เล่าถึงชีวิตว่าช่วงนี้เวลาแต่ละวันมันแป๊บเดียวเอง ซึ่งประโยคสั้นๆ นี้กลับขยายความถึงเรื่องราวของ Thirty-Nine EP.9-10 ได้ชัดเจน รวมถึงเส้นเรื่องหลักของซีรีส์ที่พูดถึงความหมายของการมีชีวิตอยู่ มิตรภาพ และการเตรียมพร้อมบอกลาโลกนี้อย่างดีที่สุด

คำถามของมีโจทำให้เราได้เห็นว่าโซวอนเป็นเจ้าของเวลาที่มากมาย เธอยังอายุน้อย ยังมีความฝัน มีพรสวรรค์ที่ใครก็มาเอาไปจากเนื้อหนังเธอไม่ได้ แต่การที่เลือกใช้แต่ละวันอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า จริงอยู่ว่ามันอาจเป็นคอมฟอร์ตโซนให้กับชีวิตที่กำลังบอบช้ำ แต่นั่นอาจไม่ใช่คำตอบที่ถูกต้องและซื่อสัตย์กับตัวเองที่สุด เพราะสำหรับโซวอนที่เติบโตมาด้วยความรู้สึกขาดแหว่งบางอย่างตลอดมา ก็คงเหมือนเราทุกคนที่ถึงจุดหนึ่งก็ต้องการคำตอบให้กับปัญหา ต้องการคนมาชี้ทางสว่างที่คิดออกง่ายๆ แต่เรากลับไม่เคยมองเห็น 

น่าเชื่อว่าในสองอีพีสุดท้าย โซวอนคงจะเติบโตไปอีกขั้นกับคำพูดนี้ และค้นพบว่าเส้นทางชีวิตที่เธอเลือกได้เองคืออะไร 

To Know: สำหรับใครที่สงสัยว่า The Juilliard School ที่มีโจบอกว่าไม่ใช่โรงเรียนที่มีเงินแล้วจะเข้าไปเรียนได้นั้น อธิบายสั้นๆ คือเป็นโรงเรียนศิลปะชั้นนำแห่งหนึ่งของโลก อยู่ที่นิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา ก่อตั้งในปี 1905 โดยเปิดสอนทั้งการแสดง เต้นรำ และดนตรี (https://www.juilliard.edu/)

เรื่องของเวลาที่เรามีไม่เท่ากัน

จริงอยู่ที่คนเราต่างมีเวลาในแต่ละวันเท่ากับ 24 ชั่วโมง แต่กับตัวละครในซีรีส์ Thirty-Nine กลับให้คุณค่ากับเวลาที่มีอยู่แตกต่างกันออกไป

“ที่ผ่านมาคุณแม่คงลำบากมามากเลย”

มีโจเป็นผู้หญิงที่มองโลกด้วยความเป็นจริง ด้วยความเป็นคนละเอียดอ่อน ขณะเดียวกันก็ใส่ใจความรู้สึกคนอื่นอย่างแท้จริง ในซีรีส์ Thirty-Nine เราจึงได้เห็นวิธีจัดการกับปัญหาในรูปแบบของเธอที่กล้าหาญอย่างคิดไม่ถึง ทั้งตอนที่บุกร้านเค้กเพื่อจะเอาเค้กวันเกิดมาให้ได้ ความกล้าก้าวเท้าเข้าเรือนจำเพื่อเปิดกล่องความลับชีวิตของพ่อแม่ที่แท้จริง รวมถึงซีนที่เธอไปที่บ้านจูฮีเพื่อแสดงความขอบคุณ ขอโทษ และยังโอบกอดจูฮีที่เข้าใจอะไรต่างๆ คลาดเคลื่อนไปบ้าง เพื่อให้ปัญหาทุกอย่างได้รับการสะสาง ก่อนที่จะยืดเยื้อจนยากจะแก้ไข

สำหรับคุณแม่ของจูฮี ก็ต้องนับถือน้ำใจที่ยอมเก็บความลับเรื่องแม่ของมีโจเอาไว้ ยอมทุกข์ใจอยู่คนเดียว เพื่อการเติบโตที่งดงามของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง และพวกเขาจะก้าวข้ามผ่านเรื่องร้ายๆ ในชีวิตนี้ไปด้วยกันได้เสียที

“แต่ละวันมันน่าเสียดาย”

จินซอกยอมรับว่าตัวเองขี้ขลาด ด้วยความเป็นลูกชายของตระกูลใหญ่ที่ทำให้เขาเอามันมาเป็นข้ออ้างในการจะเลือกเส้นทางชีวิตด้วยตัวเอง “อีกสักวันๆ” คือสิ่งที่เขาคิดอยู่ทุกวัน และคอยผลัดมันไปทุกวัน เพื่อว่าตัวเขาเองจะกล้าหย่าขาดจากภรรยา กล้าจะซื่อสัตย์กับความรู้สึกได้ในสักวัน 

แต่แล้วการที่เวลาของชานยองจะไม่ได้มีอยู่ไปอีกนาน ทำให้จินซอกรู้แล้วว่าการได้อยู่กับชานยอง ได้คุยโทรศัพท์ เดินเล่นในสวน กินกาแฟ หัวเราะด้วยกัน ร้องไห้ด้วยกัน ต่อจากนี้คือการนับถอยหลังสู่ห้วงเวลาสุดท้าย เวลาที่เขาไม่อาจเรียกคืนกลับมาได้อีก

เช่นเดียวกับซอนจู ภรรยาของจินซอกที่สุดท้ายตัดสินใจยอมหย่าขาดจากเขา ยอมรับความพ่ายแพ้ และเลือกไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ของตัวเอง ที่ถึงแม้เธอจะใช้เวลาหลายปีในการพยายามเป็นคนของจินซอกให้ได้ แต่เมื่อรู้ว่ามันไม่ได้เป็นอย่างนั้น เธอก็ตัดสินใจได้เด็ดขาด และเก็บเอาเวลาที่เคยใช้ร่วมกันเป็นหนึ่งในความทรงจำของชีวิต

แต่ละวันมันน่าเสียดาย ฉะนั้นจงเลือกทางเดินที่ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึก เพราะเราไม่ได้เป็นเจ้าของเวลามากมาย และไม่ได้มีเวลาเหลือ ‘อีกสักวัน’ อย่างที่เคยคิด

แต่ละวันยาวนานหรือแสนสั้น

ฉากที่ชานยองชวนจินซอกไปสถานอนุสรณ์เพื่อจองที่เก็บอัฐิของตัวเอง เป็นการเตรียมพร้อมเรื่องของตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย จริงอยู่ที่มันแสนเศร้า แต่เข้าใจได้ว่าเป็นสิ่งที่ต้องทำ และถ้าเรามีโอกาสได้เลือกเอง ทำเองไว้ก่อน ก็เหมือนกับการวางใจได้ที่สุดแล้วว่าเราไม่เหลือปัญหาให้คนข้างหลัง

สำหรับใครที่พบชะตากรรมคล้ายๆ กับชานยองอาจจะมองว่าเป็นโชคร้ายเหลือเกิน แต่ในทางตรงกันข้าม เราพอจะมองหาแง่งามของสิ่งนี้อย่างไรได้บ้าง เป็นไปได้หรือเปล่าว่าแม้มันเป็นข่าวร้ายที่มอบให้เรา แต่ก็ยังให้เวลาเราเตรียมตัว เตรียมพร้อม ได้ทำ ได้บอก ได้สะสางสิ่งที่ต้องการ ก่อนที่วันสุดท้ายจะเดินทางมาถึง

และอย่างน้อยๆ Thirty-Nine ก็ยังสร้างสมมติฐานที่น่าสนใจว่าทำไมเราถึงต้องรอให้เกิดโรคร้ายอย่างชานยอง จึงจะเห็นค่าของเวลาที่เดินผ่านหน้าไปทุกวินาที ทำไมเราถึงได้ปล่อยไปก่อน รอเวลา รอครั้งหน้า เพราะเชื่อว่าเรายังจะเป็นเจ้าของเวลาที่เหลืออีกมากมายหรือเปล่า

Thirty-Nine เป็นซีรีส์ที่ตั้งคำถามอีกครั้งกับคนดูว่า ในทุกโมงยามนี้ เราปล่อยให้มันล่วงเลยไปอย่างไร้ค่าหรือเปล่า โดยเฉพาะกับการจัดการปัญหา และได้บอกทุกอย่างที่อยากบอกกับคนที่เรารักแล้วหรือยัง?