My Liberation Notes EP.4 ฉันไม่ยอมทำตัวเองให้ตกต่ำแบบนั้นหรอก

My Liberation Notes EP.4 เราได้ทำความรู้จักตัวละครเพิ่มมากขึ้น ทั้งสามพี่น้องบ้านหลัก และสามพี่น้องร้านปิ้งย่างย่านคังนัม รวมถึงบทบาทของพ่อ และความหลังที่ต้องหนีของคุณกู

แต่ประเด็นเฉียบขาดอย่างหนึ่งที่ปรากฏในอีพีนี้คือ ‘การไม่ยอมทำให้ตัวเองตกต่ำแบบนั้น’

“ฉันรู้อยู่ว่ารอบนี้ฉันต่อว่าเธอ เธอก็พูดอะไรไม่ได้ แต่ทำไมฉันไม่ทำน่ะเหรอ ถ้าไปยุ่งด้วยก็จะเป็นพวกเดียวกันไง แล้วถ้าเป็นคนพวกเดียวกันก็มักดึงดูดกัน แต่ฉันอยากหลุดพ้น

“ฉันอยากทำงานกับคนนิสัยดีเหมือนคนชนชั้นสูงนะ แต่ทำไมถึงทำไม่ได้ ก็เพราะฉันไม่ใช่คนระดับนั้นไง ถึงเจ็บใจก็เหอะ แต่นี่เป็นระดับของฉัน ถ้าฉันได้เป็นชนชั้นสูง ฉันไม่มีทางต้องทำงานกับคนอย่างรุ่นพี่จองหรอก ฉันเลยได้แต่บอกตัวเองว่าอย่าให้เธอได้เป็นชนชั้นสูง ให้ฉันได้เป็นเองเถอะ อย่างกับฝึกบรรลุสัจธรรม”

ชางฮีไม่อยากเป็นแบบรุ่นพี่ที่ทำงานที่คอยสกัดดาวรุ่งด้วยการไปพูดให้ร้ายเขา ทำไมชางฮีถึงอดทนก้มหน้ารับชะตากรรม เพราะเขาไม่อยากให้ตัวเองโดนกลืนกิน ทั้งยังบอกกับรุ่นน้องที่ทำงานว่าวันไหนเขาพล่ามไปเรื่อยแบบรุ่นพี่เหล่านั้นให้บอกด้วย

พ่อ เจ้าของซันโพอ่างล้างจาน ทำชุดอุปกรณ์ไปส่ง แต่ลูกค้าโวยวายว่าแพงไปและปิดประตูใส่ ทำไมสิ่งที่ทำโดยสุจริตและถูกต้องกลับถูกด่าว่า ปฏิเสธที่จะจ่ายค่าจ้างแรงงาน และทำไมพ่อถึงยินยอมตามนั้น?

มีจอง จ่ายหนี้ให้ชายที่หลอกว่ารัก ทำไมรู้ทั้งรู้แล้วถึงยอมทน ไม่ทวงถาม ไม่ปรึกษา ไม่แจ้งความ ปล่อยให้มันดำเนินต่อไปแบบนั้น?

“เหมือนกันเลยนะ เธอกับคุณลุง เงินที่ตัวเองต้องได้แท้ๆ แต่ทำไมทำตัวเหมือนตัวเองผิดก็ไม่รู้” – คุณกู

“สำหรับฉัน การโยนตัวเองทิ้งให้ตกต่ำระดับเดียวกับคนพวกนั้น มันลำบากกว่าการไม่ได้เงินคืนอีกค่ะ” – มีจอง

My Liberation Notes EP.4 จบลง เราได้แต่ตั้งคำถามว่าตัวเราเองตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นบ้างไหม อึดอัดกับความผิดที่ไม่ได้ก่อ โดนขังอยู่ในกรงที่มองไม่เห็น ไม่ว่าที่ไหนก็จะยังคงมีปัญหาแบบนี้ เพียงแค่เปลี่ยนตัวละครไปเรื่อยๆ ตามหน้างาน

ทำไมเราถึงพยายามเป็นคนที่ยอมทนต่อความไม่ถูกต้อง เพราะเราไม่อยากเป็นคนแบบนั้น หรือเพราะเราเป็นคนแบบนั้นแต่ไม่อยากยอมรับ หรือจริงๆ เราไม่รู้จะทำอย่างไรดี และอดทนต่อไป?