Twenty-Five Twenty-One EP.4 กฎของแรงโน้มถ่วง คงเดิม ไม่แฝงความคาดหวัง “แต่เพราะเธอทำให้ฉันคาดหวัง”

Twenty-Five Twenty-One EP.4 ทำเอาหัวใจของคนดูหลายๆ คนหวั่นไหวไปตลอดทั้งเรื่อง โดยเส้นเรื่องหลักๆ พูดถึงความรู้สึกนึกคิดของแพคอีจินเป็นส่วนใหญ่ ทั้งในเรื่องการตัดสินใจ ความรับผิดชอบ ความคาดหวัง และการตกหลุมรัก

“สิ่งที่ผมเชื่อว่าจะไม่มีทางเปลี่ยนไปในโลกนี้ คือแรงโน้มถ่วงเท่านั้นครับ
ผมคิดว่าไม่มีอะไรที่วางใจได้ว่าจะไม่เปลี่ยน
เพราะในความเชื่อเหล่านั้นแฝงความคาดหวังอยู่
ความคาดหวัง…ที่อยากให้เป็นแบบนั้น
แต่แรงโน้มถ่วงจะคงเดิมโดยไม่แฝงความคาดหวังครับ”

หลังจากผิดหวังจากการสัมภาษณ์งาน แพคอีจินก็เดินคอตกกลับบ้านในสภาพที่แอลกอฮอล์เริ่มออกฤทธิ์ เขามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตู แต่ไม่ได้ผลักประตูเข้าไป อาจจะด้วยแรงโน้มถ่วงแห่งการแข่งขันที่เขาเพิ่งเผชิญมามันหนักเสียจนเรี่ยวแรงมันหายไปหมด แต่นาฮีโดก็มาได้จังหวะพอดี เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าขณะที่กำลังทบทวนท่าเต้นภาคบังคับอย่างเอาจริงเอาจัง มีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่เธอโดยบังเอิญ แน่นอนว่าท่าเต้นตลกๆ ของนาฮีโดทำให้เขายิ้มออกมาโดยอัตโนมัติ

นาฮีโดยังคงปลอบใจแพคอีจินได้อย่างเป็นธรรมชาติเหมือนเดิม แม้จะเป็นคำพูดจากมุมมองของเด็กนักเรียนหญิงกะเปิ้บกะป้าบคนหนึ่งที่ให้กำลังใจด้วยคำพูดสวยๆ ไม่เป็น แต่คำว่า “บริษัทนั่นทำผิดแล้ว” ก็ทำให้คนโดดเดี่ยวสิ้นหวังอย่างแพคอีจินมีพรรคพวก +1 เพิ่มขึ้นมาทันที

แม้จะโดนสะบัดผมฟูๆ ใส่เพื่อบ่งบอกว่ายังงอนเรื่องเมื่อวานอยู่บ้าง แต่การที่นาฮีโดเป็นฝ่ายเล่าจุดด้อยของตัวเองให้เขาฟัง มันก็กลายเป็นคำปลอบโยนที่สวยงามที่สุดได้เหมือนกัน “การทำให้ทุกเรื่องเศร้าในชีวิตคือเรื่องตลกเมื่อมองจากที่ไกลๆ” เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่แพคอีจินได้เรียนรู้จากเด็กผู้หญิงคนข้างๆ

วันที่แพคอีจินมาหานาฮีโดที่ห้องซ้อมฟันดาบ เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นเธอแต่งตัวในชุดนักกีฬา เป็นครั้งแรกที่เขาได้ถามคำถามมากมายเต็มไปหมด นาฮีโดที่ทำหน้าที่อธิบายทุกเรื่องที่เขาสงสัยเกี่ยวกับการฟันดาบก็ไม่รู้ตัวหรอกว่าในสายตาของแพคอีจินมันเริ่มมีบางอย่างที่ไม่ ‘คงเดิม’

โลกนี้มีหลายสิ่งที่เขารู้ดีมากกว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ ตรงหน้าก็จริง แต่วันนี้เขาได้เห็นอีกหนึ่งภาพลักษณ์ของนาฮีโดที่รู้สึกว่าเธอช่างน่าทึ่ง

การเคยชินกับการพ่ายแพ้และความล้มเหลว = ความเข้มแข็งทางจิตใจ นี่คือสิ่งที่แพคอีจินไม่มี แต่นาฮีโดกลับมีอยู่เต็มเปี่ยมโดยไม่รู้ตัว

“เพราะแบบนั้นมั้ง ฉันจึงอยากเจอเธอในเวลาที่ฉันอ่อนแอ…
เพราะเธอทำให้ฉันคาดหวัง ฉันเลยชักจะโลภขึ้นเรื่อยๆ​”

….

คำถาม คำตอบ ถูกสลับไปมาตามจังหวะของมัน คล้ายๆ กับสเตปในการก้าวเท้าระหว่างการฟันดาบ ที่มีทั้งเดินหน้า และถอยหลัง แต่สังเกตไหมว่าครั้งนี้ ในคำถามและคำตอบนั้นเหมือนมีสัญญาณอะไรบางอย่างคล้ายจะบอกให้เรารู้ว่า

“ทั้งคู่ต่างคือแรงโน้มถ่วงของกันและกัน”  ไม่ว่าพวกเขาจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม  

เรื่องโดย สายไหม