Thirty-Nine EP.3-4 เมื่อเกิดสิ่งที่ไม่เคยคิดในชีวิต เราจึงต้องเลือกว่าจะหัวเราะ หรือร้องไห้ไปกับมัน

Thirty-Nine EP.3-4 คือผู้ใหญ่ที่กำลังเจ็บปวด กำลังผ่านพ้นปัญหานานา แต่ก็มีคนอยู่ข้างๆ คอยจับมือไว้ หัวเราะ และร้องไห้ไปด้วยกัน

เราเชื่อว่าหลายคนคงเคยพูดหยอกกับเพื่อนเรื่องงานศพของตัวเอง ด้วยการมองว่าสิ่งนี้เป็นเรื่องล้อเล่น เพราะในวัยหนุ่มสาว ‘ความตาย’ คือสิ่งไกลตัว ซึ่งเราเองก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน แต่กับเรื่องราวใน EP.3-4 ค่อนข้างเปลี่ยนความคิดและเตือนใจในการใช้ชีวิตของเราพอสมควร เพราะชีวิตนี้น้อยนัก ไม่แน่นอน และบางเบาบนความไม่แน่นอนอยู่เสมอ 

หลังจากซับน้ำตาที่ไหลเป็นลิตรและใช้เวลาตั้งสติสักพัก นอกจากความรู้สึกเศร้าปนสุข ซีรีส์เรื่องนี้ยังทำให้เราตกตะกอนความคิดเกี่ยวกับ ‘ความตาย’ ได้ว่า มันเป็นเรื่องยากสำหรับทั้งคนที่ยังต้องมีชีวิตอยู่ และคนที่กำลังจะบอกลาโลกนี้ไป 

สำหรับคนที่ยังอยู่ พวกเขาไม่อยากสูญเสียคนที่ตัวเองรักไป และได้แต่หวังว่าหากยืดเวลาให้นานกว่านี้อีกสักวันก็ยังดี 

ส่วนคนที่กำลังจะจากไปก็รู้สึกเศร้าไม่ต่างจากคนที่มีชีวิตอยู่ และสิ่งที่บีบหัวใจยิ่งกว่าคือการต้องบอกข่าวร้ายสุดช็อกให้กับคนที่ยังอยู่ ให้รับรู้ว่าเรากำลังจะตาย

สิ่งที่ไม่เคยคิดเลยสักครั้ง ไม่แม้แต่ครั้งเดียว

คนเราแต่ละคนต่างมีเรื่องที่ไม่เคยคิดไม่เคยฝันเอาไว้อยู่แล้ว เพียงแต่ชีวิตก็มักจะเล่นตลกกับเราด้วยการมอบแบบฝึกหัดยากๆ มาให้ เช่นเดียวกับเหล่าตัวละครใน Thirty-Nine ที่ต่างมีสิ่งที่ไม่เคยคิดเลยสักครั้งในแบบที่แตกต่างกันไป

จองชานยอง ไม่เคยคิดว่าจะมีความสัมพันธ์แบบหลบๆ ซ่อนๆ กับจินซอกไปจนถึงเมื่อไร ถึงแม้จะพยายามโน้มน้าวให้จินซอกหย่า หรือยอมถอยหลังหนึ่งก้าวเพื่อเป็นคนจบความสัมพันธ์ แต่เอาเข้าจริงทั้งคู่ก็ไม่สามารถตัดความสัมพันธ์นี้ให้ขาด เพราะความทรงจำที่สร้างร่วมกันมานั้นมากมายเหลือเกิน

และแน่นอนว่า ชานยองไม่รู้ว่าตัวเองเหลือเวลาไม่มาก จนไม่เคยคิดว่าอาจเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เจอกับครอบครัว คนที่ชานยองรัก และคนที่รักเธอ

คิมจินซอก ไม่ใช่ไม่เคยคิดที่จะหย่า แต่การตัดสินใจนั้นสายเกินไปเสียแล้ว เพราะเขาไม่เคยคิดเลยสักครั้งว่าเวลาชีวิตของชานยองจะแสนสั้น และเขาเองก็ไม่หนักแน่นพอที่จะตัดสินใจตั้งแต่แรก

ชามีโจ ไม่เคยคิดว่าถ้าคนที่เธอรักกำลังจะตาย เธอจะบอกข่าวร้ายกับเขายังไง ในฐานะแพทย์ เธอคงรับมือได้ไม่ยาก เพราะได้ผ่านการเรียนรู้วิธีพูดกับผู้ป่วยระยะสุดท้ายมาแล้ว แต่ในฐานะเพื่อน จากวันนั้นที่เรื่องงานศพถูกพูดเป็นเรื่องขำๆ มาถึงวันที่ได้รู้ความจริงแบบไม่ทันตั้งตัวว่าชานยองป่วยเป็นมะเร็งตับอ่อนระยะสุดท้าย 

เราจึงได้เห็นว่าใน Thirty-Nine EP.3 ก็ทำให้มีโจเสียศูนย์และรู้สึกมืดแปดด้านว่าจะพูดความจริงออกมาอย่างไร เพื่อให้ทั้งตัวเธอเองและเพื่อนไม่รู้สึกเจ็บปวด

คิมซอนอู พ่อหนุ่มนาฬิกาที่ไม่เคยคิดว่าวัยใกล้ 40 มีอะไรให้เศร้านักหนา แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็คอยปลอบและเป็นที่พักใจแสนอบอุ่นของชามีโจในวันที่โลกโหดร้าย 

จากคนที่สดใสและคอยมอบพลังงานบวกให้คนรอบข้างเสมอ เมื่อถึงเวลาที่ได้รับแบบฝึกหัดสุดโหดกับตัวเองบ้าง เขาจึงได้เรียนรู้ว่าชีวิตในวัยใกล้เลขสี่ ก็มีเรื่องให้เศร้าเหมือนกัน

ถึงแม้เราจะรู้ดีและพร่ำบอกตัวเองเสมอว่าให้ใช้ชีวิตเต็มที่ในทุกๆ วัน ตายไปจะได้ไม่เสียใจ แต่อันที่จริงช่วงวัยที่ได้ ‘ใช้ชีวิต’ ของแต่ละคนไม่เท่ากัน และวิธีการใช้ชีวิตก็ไม่เหมือนกันด้วย บางคนได้เที่ยวเล่น ทำงาน มีความรัก เจอสิ่งที่ชอบตั้งแต่ช่วง 20 แต่สำหรับบางคนกลับกำลังได้เริ่มทำสิ่งใหม่ๆ และสนุกกับชีวิตตอนอายุ 30 

มันก็คงเหมือนที่มีโจบอกกับชานยองว่า “เราเพิ่งจะ 30 เอง เรายังเที่ยวเล่นได้อีกเยอะ” คงเป็นเพราะทั้งมีโจ จูฮี และชานยองต่างก็คอยอยู่เคียงข้างกันในทุกการเติบโต จนรู้สึกว่าเพื่อนกลายเป็นคนในครอบครัวไปแล้ว 

ความสุขของพวกเธอคือการได้ใช้เวลาร่วมกันตลอดมา และอยากจะให้มันคงอยู่ตลอดไป การบอกลาชานยองจึงเป็นสิ่งที่ยากและเจ็บปวดสำหรับทุกคน แม้กระทั่งตัวของชานยองเอง

Thirty-Nine EP.3-4 ทำให้เราได้หยุดและฉุกคิดถึง ‘สิ่งที่ไม่เคยคิดเลยสักครั้ง ไม่แม้แต่ครั้งเดียว’ ในชีวิต ไม่ว่าจะเรื่องความตายหรือเรื่องอื่นๆ ซึ่งพอเราได้คิดถึงความตายแล้ว มันก็เกิดคำถามขึ้นในใจว่า คนเรากลัวความตาย หรือเราแค่กลัวการตายจากโลกนี้ไปอย่างโดดเดี่ยว กลัวความไม่แน่นอนของชีวิตหลังจากที่รู้ว่ากำลังจะตาย หรือกลัวที่จะต้องทรมานก่อนตายกันแน่ 

ซึ่งไม่ว่าคำตอบของแต่ละคนจะเป็นอย่างไร การใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบันอย่างเต็มที่โดยไม่คิดเสียดายสิ่งที่ผ่านมาคือทางเลือกหนึ่งที่ดีและมีค่าที่สุด สำหรับทั้งคนที่ต้องมีชีวิตอยู่และคนที่กำลังจะจากไป 

เหมือนกับที่จองชานยองจะเป็นคนป่วยระยะสุดท้ายที่มีความสุขที่สุดกับทางที่เธอเลือก และเมื่อถึงเวลาต้องบอกลา แม้จะแสนเศร้า แต่เรื่องราวของเธอยังคงอยู่ในใจของเพื่อนและคนรอบข้างอย่างสว่างสดใสไปตลอดกาล

เรื่องโดย อภิชญา จิราพงษ์