Extraordinary Attorney Woo EP.7-8 เพราะทุกอย่างในโลกนี้ล้วนเกี่ยวข้องกับการเมือง

Extraordinary Attorney Woo EP.7-8 แม้จะผ่านมาถึงครึ่งทางแล้ว แต่ซีรีส์ อูยองอู ทนายอัจฉริยะ ก็ยังคงความสนุกเสมอต้นเสมอปลาย โดยเฉพาะในสองอีพีล่าสุดที่เรียกน้ำตาคนดูสุดๆ 

เรื่องเล่าถึง 3 ประเด็นหลักที่สอดคล้องเกี่ยวข้องกัน คือการเข้ามาทำงานในสำนักกฎหมายฮันบาดาของอูยองอู จนเกิดการตั้งคำถามว่าเธอใช้เส้นสายเข้ามาทำงานจริงหรือไม่? นับเป็นการทุจริตหรือเปล่า? ไปจนถึงคดีหลักในสองอีพีนี้ที่ชาวบ้านรวมตัวกันคัดค้านการสร้างถนน และอีกประเด็นหนึ่งคืออูยองอูได้รู้ความจริงแล้วว่าใครคือแม่แท้ๆ ของเธอ เกิดอะไรขึ้นกับวันเก่าๆ ที่ผ่านมาของครอบครัว ซึ่งทุกประเด็นล้วนเกี่ยวข้องกับ ‘การเมือง’ ทั้งสิ้น

หรือจริงๆ แล้วไม่ว่าจะมีชีวิตแบบไหน เป็นใคร สถานะทางสังคมอย่างไร เราต่างหนีไม่พ้นการครอบงำของการเมืองที่อยู่ในทุกแห่งหน ทั้งมองเห็นและไม่อาจมองเห็น

หัวอกคนเป็นพ่อ กับการเติบโตของอูยองอู

ประเด็นการเข้ามาทำงานอย่างทุจริตของอูยองอูนั้นเริ่มต้นมาจากการที่ควอนมินอูบังเอิญเห็นพ่อของเธอมาคุยกับประธาน ซึ่งทั้งสองเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ซึ่งทำให้มินอูเริ่มสงสัยว่ายองอูใช้เส้นสายเข้ามาทำงานผ่านการฝากฝังของพ่อหรือไม่ และไปจนถึงขั้นที่ว่ามีการตั้งกระทู้แฉการได้เข้ามาทำงานอย่างไม่เป็นธรรมของยองอูเลยทีเดียว

มินอูคิดว่าการที่ยองอูได้เข้ามาทำงานแบบนี้มันไม่ยุติธรรมสำหรับตนเองที่ต้องผ่านการคัดเลือกมาอย่างยากลำบาก แต่ตัวเขาเองก็เลือกที่จะตั้งคำถามนี้กับยองอูก่อน แทนที่จะตั้งคำถามกับต้นเหตุของปัญหาอย่างประธานฮันบาดาที่เป็นคนรับยองอูเข้ามา 

ซึ่งมันก็แสดงให้เห็นว่ามินอูอยากเอาชนะยองอู มองว่าการที่ยองอูได้เข้ามาทำงานหรือได้รับอะไรหลายๆ อย่างก่อนตนเองเพราะความเป็นออทิสติก แต่หารู้ไม่ว่าตนเองนั่นแหละที่ได้เปรียบกว่ายองอูแบบเห็นๆ ทั้งทักษะการเข้าสังคมที่ไม่ต้องมานั่งพิสูจน์ตัวเองเหมือนที่ยองอูทำ การที่ตนเองยังไม่ก้าวหน้าในหน้าที่การงานไม่ใช่เพราะเพื่อนร่วมงานที่เป็นออทิสติกคอยขัดขา แต่คือความสามารถของตัวเองที่ยังไม่มากพอต่างหาก กลับกัน ในตอนที่ยองอูได้รับโอกาส เธอก็ทำมันอย่างเต็มที่และทำได้ดีตลอด ซึ่งมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับการเป็นออทิสติกเลย แต่มาจากความสามารถและความพยายามของยองอูทั้งนั้น

“กฎหมายห้ามไม่ให้เลือกปฏิบัติต่อผู้พิการนะ
การที่ไม่มีที่ไหนจ้างเธอด้วยเกรดของเธอ มันคือการเลือกปฏิบัติ ไม่ถูกต้อง และทุจริต”

ชเวซูยอนยังยืนหยัดที่จะเข้าข้างและปกป้องยองอู โดยเธอให้เหตุผลว่าสิ่งที่ยองอูเคยเผชิญมันก็ไม่ยุติธรรมเหมือนกัน ทำไมคนที่เรียนจบเกียรตินิยมแถมสอบเนติได้เกือบเต็มถึงไม่มีใครรับเข้าทำงานด้วย ทุกคนต่างรู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ยุติธรรม แต่ก็เลือกที่จะนิ่งเฉย ทำเป็นไม่รู้เรื่อง เพราะไม่ใช่เรื่องของตัวเอง สิ่งเหล่านี้มันยิ่งตอกย้ำถึงความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นของเธอทั้งสองว่านี่แหละคือเพื่อนแท้ เพื่อนที่เข้าใจกันและจะไม่ทิ้งกัน คงต้องมอบรางวัลเพื่อนดีเด่นให้ซูยอนในตอนนี้ไปเลย สมกับเป็น ‘แสงแดดในฤดูใบไม้ผลิ’ ของยองอูจริงๆ

ในอีกด้านหนึ่ง อูกวังโฮ หรือพ่อของยองอู ตัดสินใจบอกความจริงกับยองอูเกี่ยวกับการได้เข้าทำงานของเธอ ซึ่งจากฝั่งคนดูอย่างเรานั้นนับว่าก็เข้าใจและเห็นใจทั้งคู่ ตัวยองอูก็ไม่ได้อยากให้พ่อต้องคอยตามใจ ให้ทุกสิ่งทุกอย่างกับตนเองมากและง่ายดายจนเกินไป เธอเองก็อยากเรียนรู้กับความผิดหวังและความท้อแท้บ้างเหมือนกัน ขณะที่พ่อก็ไม่อยากให้ลูกตนเองผิดหวังและเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ยังไม่ได้งานทำ โดยเฉพาะในสังคมที่ตัดสินคนแค่ภายนอกไปก่อนแล้วนั้นนับว่าเป็นเรื่องที่น่าหนักใจอย่างมากสำหรับคนเป็นพ่อ

ถ้าฉันเป็นวาฬ แม่คงจะไม่ทิ้งฉันไปเหมือนกันใช่ไหม?

ในที่สุดอูยองอูก็ได้รู้ความจริงแล้วว่าใครคือแม่แท้ๆ ของเธอ ซึ่งนับว่าเป็นการเล่าเรื่องที่เร็วและกระชับมาก จากที่ตอนแรกคาดว่าจะไปเฉลยในตอนท้ายๆ และแม่ของยองอูก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คงเป็นไปตามคาดของใครหลายๆ คน นั่นก็คือ ‘แทซูมี’ แห่งสำนักกฎหมายแทซานนั่นเอง

EP.8 ทำให้เราได้รู้ว่าพ่อของยองอูต้องยอมทิ้งความฝันของตัวเองเพื่อมาเลี้ยงลูก แต่แม่ของเธอกลับใช้ชีวิตเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้นมาก่อน ได้เป็นประธานสำนักงานกฎหมายระดับประเทศ ใช้ชีวิตสุขสบายโดยที่ไม่รู้ว่าพ่อและลูกต้องลำบากกันขนาดไหน ซึ่งคงเป็นเพราะในตอนนั้นแทซูมียังไม่พร้อมที่จะมีลูก และไม่อยากแต่งงานกับอูกวังโฮที่เป็นเพียงลูกชาวไร่ชาวนา การได้สืบทอดตำแหน่งประธานบริษัทกฎหมายของที่บ้านเป็นหน้าที่ที่ผูกกับตัวเธอตั้งแต่เกิดมา ด้วยความรับผิดชอบและการรับใช้ตระกูล อาจเป็นเหตุผลที่ทำให้แทซูมีเลือกเส้นทางที่แสนเศร้าแบบนี้

“ฉันเป็นลูกสาวของอูกวังโฮค่ะ จำฉันไม่ได้เหรอคะ”

อูยองอูตัดสินใจบอกความจริงกับแทซูมีว่าเธอคือใคร ซึ่งก็ทำซูมีตกใจเป็นอย่างมากจนถึงขั้นกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ และยองอูก็ตัดสินใจที่จะไม่ไปทำงานที่แทซานแล้ว เพราะเธอเลือกที่จะอยู่เคียงข้างพ่อมากกว่า จากที่ตอนแรกตั้งใจจะออกจากฮันบาดาเพราะอยากเป็นอิสระจากพ่อและต้องการเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น

“โกรธฉันไหม?” คำถามที่คงติดค้างอยู่ในใจซูมีมาแสนนาน และลึกๆ แล้วซูมีก็คงโกรธตัวเองเหมือนกันต้องทิ้งลูก และคงรู้สึกผิดต่อยองอูไม่น้อยเลย ส่วนยองอูก็คงรู้สึกดีใจปนเสียใจที่ได้เจอแม่ของตัวเองสักที แม่ที่คลอดเธอออกมาแต่กลับจำเธอไม่ได้ หลังจากที่ยองอูได้ยินคำถามนี้ก็เริ่มเกิดความสับสนทางอารมณ์ ซึ่งคงความเป็นออทิสติกสเปกตรัมที่ไม่รู้ว่าจะต้องแสดงออกอย่างไร จะเสียใจหรือโกรธดี ยองอูจึงเงียบไปพักใหญ่ก่อนที่จะตอบกลับไปว่า

“บนเนินเขาย่านโซด็อก ตอนที่เรามองต้นไม้ด้วยกัน ฉันรู้สึกดีค่ะ
ฉันอยากเจอแม่สักครั้ง ดีใจที่ได้เจอนะคะ”

ไม่มีอะไรอ่อนปวกเปียกไปกว่าใจคน เมื่ออยู่ต่อหน้าเงิน

อีกหนึ่งประเด็นที่จะไม่พูดถึงไม่ได้เลยคือคดีการสร้างถนนตัดผ่านย่านโซด็อกที่สะท้อนให้เห็นถึงประเด็นที่ว่า ‘ไม่มีอะไรปวกเปียกไปกว่าใจคน เมื่ออยู่ต่อหน้าเงิน’ เราได้เห็นชาวบ้านยอมละทิ้งอุดมการณ์อันแข็งกล้าของตน เมื่อมีเรื่องเงินชดเชยเข้ามาเกี่ยวข้อง ชาวบ้านที่ถึงจะเรียกร้องกันมากแค่ไหน แต่เสียงของพวกเขาก็คงส่งไปไม่ถึงเบื้องบนอยู่ดี จึงคิดว่าการรับเงินมาแล้วปล่อยให้เรื่องจบไปแบบนี้น่าจะเป็นทางออกที่ดีกว่า

เพื่อให้ลูกความของตนชนะคดี ทั้งฮันบาดาและแทซานต่างก็งัดวิธีต่างๆ มาสนับสนุนข้อโต้แย้งของตน เช่น การทำพรีเซนต์ การใช้นักข่าว การลงพื้นที่จริง 

แต่แล้วฮันบาดาก็ไปเจอจุดหนึ่งที่ทำให้พวกเขาพลิกกลับมาชนะได้ สิ่งนั้นก็คือ ‘ร่มลายโลมาปากขวดอินโดแปซิฟิก’ ทำให้ยองอูรู้ทันที่ว่าผู้พิพากษาเคยไปชมบ้านตัวอย่างในย่านที่จะได้รับผลกระทบจากการตัดถนนผ่านมาก่อน ผลการตัดสินของผู้พิพากษาจึงอาจไม่เที่ยงธรรมร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะเขาอาจมีอคติอยู่แต่แรกแล้ว จนในที่สุดจากคดีที่เหมือนเอาไข่มาทุบหิน แต่แล้วยองอูและทีมกฎหมายฮันบาดาก็สามารถทำมันกลายเป็นไข่ที่แข็งแรงกว่าหินได้สำเร็จ

“โลกเราไม่ได้มีแต่ด้านที่สวยงาม ลองลดความโรแมนติกลงและใช้วิธีการเมืองแก้ปัญหา”

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในเรื่องนี้ล้วนมีเหตุผลทาง ‘การเมือง’ แฝงอยู่ทั้งนั้น ซึ่งหมายถึงการกระทำหรือการใช้อำนาจต่างๆ เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ตนเองต้องการหรือสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อตนเอง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ประธานฮันบาดารับยองอูเข้ามาทำงาน เรื่องที่แทซูมีทิ้งยองอูไป เรื่องที่มินอูสงสัยในตัวยองอู หรือแม้แต่เรื่องการพิจารณาคดีในชั้นศาลเองก็ไม่พ้นเรื่องการเมืองเช่นกัน เพราะฉะนั้นการเมืองจึงเป็นเรื่องของทุกคน และทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวเราล้วนเกี่ยวข้องกับการเมือง

เรื่องโดย ธนภัทร จันทร์เหม