Our Blues EP.1-3 ‘ฮันซู’ และ ‘อึนฮี’ รักแรกตลอดกาลของฉัน

Our Blues EP.1-3 เล่าเรื่องของ ฮันซู และ อึนฮี เพื่อนในกลุ่มเดียวกันที่มีความคล้ายในหลายอย่าง แต่แตกต่างในหลายเรื่อง ที่แน่ๆ พวกเขาแบ่งปันประสบการณ์ร่วมในการเป็นพี่คนโตของครอบครัว ถูกคาดหวังว่าจะเป็นคนช่วยให้พ้นจากสภาพแร้นแค้น และลืมตาอ้าปากได้เสียที

การได้กลับมาพบกันอีกครั้งเมื่อเวลาผ่านไปกว่า 20 ปีก็เหมือนการเรียกอดีตให้หวนคืน ฮันซู เป็นผู้จัดการธนาคารสาขาที่ย้ายมาประจำบนเกาะเชจู ส่วน อึนฮี เป็นแม่ค้าปลาที่ทำงานตลอดเวลา และได้ครอบครองเงินในบัญชีระดับพันล้านวอน

รักแรกตลอดกาลของอึนฮีกลับคืนบ้านเกิด ในวันที่เธอยังไม่มีใคร และความรู้สึกก็พร้อมหวั่นไหวอย่างช่วยไม่ได้

เพื่อนสนิทที่กลายเป็นรักแรก

เราทุกคนต่างมีอดีตที่อยากจำและอยากลืม แต่หนึ่งในความจำที่ส่องประกายอยู่เสมอคือช่วงชีวิตวัยเยาว์ที่เราได้เล่นสนุกกับเพื่อนๆ หัวใจความเป็นเด็กที่จะติดอยู่ในเนื้อหนังของเราไปตลอดกาล 

เช่นเดียวกับ ฮันซู อึนฮี โฮชิก อินกวอน และมีรัน กลุ่มเพื่อนสนิทในวัยเด็กที่เติบโตมาพร้อมๆ กัน แม้จะเคยมีปากเสียงกันบ้าง ไม่ลงรอยบางหน แต่กับวัยรุ่นที่ลืมอะไรไปได้ง่ายๆ ก็พร้อมเปิดใจให้เพื่อนอยู่แล้ว พวกเขากลายเป็นเพื่อนสนิท โดยเฉพาะทริปไปทัศนศึกษาที่มกโพ พวกเขา 5 คนซื้อสายไหมได้แค่ 2 อัน วิ่งเล่นและแย่งกันกินอย่างสนุกสนาน ไม่รู้เลยว่าเวลาผ่านไป สิ่งที่เกิดขึ้นนี้จะจางหาย และแม้มีเงินพอจะซื้อสายไหมได้ทั้งร้าน ก็ไม่ใช่ว่ารสของสายไหมนั้นจะหวานได้เท่าที่เคย 

ฮันซูชวนอึนฮีกลับไปมกโพอีกครั้ง เขาบอกกับเธอว่ากำลังจะหย่าร้างจากภรรยา หลังจากแยกกันอยู่มา 7 ปี ความใส่ใจห่วงใยที่แสดงออกก็เป็นการให้ความหวังกับอึนฮี ที่ยังมีความรู้สึกดีๆ ให้เขาอยู่เสมอ 

ตอนเดินผ่านบันไดในมกโพที่อึนฮีเคยสารภาพรักและมอบจูบแรกให้ฮันซู คือความรู้สึกที่คิดเข้าข้างตัวเองได้ว่านี่อาจเป็นพรหมลิขิตที่เรื่องราวอาจจบตรงเขามีใจให้เธอเช่นกัน แต่ก็อย่างที่รู้กันดี ซีรีส์ Our Blues หม่นซ้ำใส่เราด้วยการมอบบทเรียนชีวิตให้กับทั้งอึนฮีและฮันซูในค่ำคืนนั้นที่มกโพ กับการพยายามก้าวข้ามเส้นคำว่า ‘เพื่อน’ ไปสู่ความผิดหวัง โกรธ ละอายใจ หมดศักดิ์ศรี

ค่านิยมที่แตกต่างยุคสมัย

ยองอ๊ก ได้ฟังเรื่องราวรักครั้งแรกแล้วก็ได้แต่เชียร์อัพเจ้านายให้มีความสุขกับทริปกินตับที่มกโพ แม้จะรู้ว่าฮันซูแต่งงานมีครอบครัวแล้ว แต่เธอก็ยังเชียร์ให้อึนฮีไปให้สุดกับทริปนี้ 

ความสัมพันธ์ชายหญิงในมุมมองของยองอ๊ก หญิงสาวจากโซลที่มาอยู่เมืองนี้ไม่นาน อาจมองเป็นเรื่องชั่วคราวที่ไม่ใช่พันธะหนักแน่นแบบค่านิยมคนยุคเก่า การมีอะไรกับชายที่กำลังหย่าร้างไม่ใช่เรื่องผิดแปลก แต่ในขณะที่กลุ่มเพื่อนอย่างโฮชิก อินกวอน และมยองโบ กลับช่วยกันทัดทานและห้ามปราม โดยเฉพาะการนำเรื่องปัญหาทางการเงินของฮันซูมาเป็นตัวค้าน 

เอาจริงๆ เรื่องแบบนี้ ผิดหรือถูกอยู่ที่ไหน? มาตรวัดทางสังคมมุมไหนที่เราควรยึดถือ? หรือสุดท้ายเป็นตัวเราเองที่ต้องวางน้ำหนักให้เหมาะสม ว่าทางไหนจะยังคงทำให้เรามีค่า มีศักดิ์ศรีพอจะเผชิญหน้ากับทุกคนได้ว่าสิ่งที่ทำนั้นถูกต้องแล้ว

ความฝันกับความจริง

ความฝันวัยรุ่นของอึนฮีคือการเข้าโซลไปร้องเพลง “นายว่าฉันจะทำได้ดีไหม”

ความฝันของฮันซูคือการได้เป็นนักบาสเก็ตบอล “ฉันแค่รู้ตัวและเลิกฝันไปเอง”

สิ่งหนึ่งที่เราต่างเป็นเจ้าของได้คือความฝันที่มองเห็นตัวเองได้ทำในสิ่งที่รัก และนั่นอาจเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวอย่างหนึ่งในการมีชีวิตว่าเราจะมีพลังเดินไปข้างหน้าเพื่อให้ถึงฝันนั้น

แต่กับอึนฮีและฮันซูที่เป็นลูกคนโตของครอบครัวยากจน ก็เป็นธรรมดาในวัฒนธรรมเกาหลีที่ต้องเป็นเสาหลักหารายได้เลี้ยงปากท้อง อึนฮีลาออกจากโรงเรียนมาเป็นแม่ค้าปลา สับหัวปลา ขอดเกล็ด ควักไส้เป็นอาชีพ จนท้ายที่สุดครอบครัวก็ร่ำรวยขึ้นจากแรงที่ลงไป และจนถึงวัยนี้แล้ว อึนฮีก็ยังต้องเป็นแรงหลักในการจุนเจือคนอื่นๆ ทั้งครอบครัวและคนรอบข้าง 

ส่วนฮันซูไปเรียนต่อและหางานทำที่โซล ครอบครัวตั้งความหวังกับเขาไว้สูง น้องๆ ช่วยกันทำงานส่งเงินไปให้เขาเรียนมหาวิทยาลัย หวังว่าเรียนจบแล้วเขาจะเป็นทางสว่างสู่หน้าที่การงานที่ทำให้ฐานะทางบ้านดีขึ้น

ฮันซูเองก็วางฝันของลูกสาวเอาไว้สูงเช่นกัน การที่ลูกสาวของเขากำลังไปได้ดีกับกีฬากอล์ฟ ก็เป็นเหมือนความหวังในการผลักดันครอบครัวไปอยู่ชั้นสูงสุด แต่อาการข้อมือกระตุกจนต้องเลิกตีกอล์ฟก็เป็นเหมือนการพังทลายของฮันซูด้วยเหมือนกัน ชีวิตตอนที่หมิ่นเหม่ว่าควรถอดใจกับมันดีไหม ยากมากๆ ที่จะตัดสินใจ เพราะสำหรับตัวเขาเองที่ต้อง ‘เลิกฝัน’ เพราะฐานะทางบ้านบังคับ ฮันซูก็อยากให้ลูกสาวได้ทำตามฝันแบบที่ตัวเขาเองไม่เคยได้ทำสักครั้ง

“อะไรที่เคยมีความสุข อาจกลายเป็นความทุกข์แล้วก็ได้” คือคำจากภรรยาและลูกสาวของฮันซูที่ทำให้เขารู้แล้วว่าถึงเวลายอมแพ้ พวกเขาทำดีที่สุดแล้วกับการทำความฝันให้เป็นความจริง

ความรู้สึกที่เงินซื้อไม่ได้

“ทำไมฉันไม่ขอยืมเงินเธอตั้งแต่แรกรู้ไหม
เพราะฉันเห็นเธอไม่มีความสุขเลย
ฉันก็ไม่อยากทำลายความหลังนั้นไปด้วย”

แม้จะตั้งใจจะขอยืมเงินอึนฮีไปส่งลูกสาวเรียนต่อ แต่สุดท้ายฮันซูก็ไม่ได้พูดมันออกมาเอง เพราะกับอึนฮีที่แม้จะไม่ได้รักเชิงชู้สาว แต่เธอก็เป็นเพื่อนผู้จริงใจที่เขาอยากเก็บรักษาเอาไว้ อย่างน้อยๆ เขาอยากรักษาความรู้สึกของเธอที่เคยมีเขาเป็นความรักครั้งแรก

“นายหลอกใช้ความรู้สึกของฉัน นายทำอย่างนั้นได้ยังไง”

อึนฮีที่หลงใหลไปกับเหตุการณ์พาฝันที่เกิดขึ้น ความรู้สึกจริงใจที่เธอมีให้ฮันซูกลายเป็นเพียงเส้นทางที่เขาใช้เพื่อขอยืมเงิน 200 ล้านวอน (ราว 5.5 ล้านบาท) และแม้โต้เถียงกันยาวนาน ในที่สุดเธอก็ยังคงความเป็นตัวเองที่จริงใจกับความรู้สึกที่มีให้เพื่อนที่เป็นรักครั้งแรกคนนี้

อึนฮีพูดถูกและตรงใจมากที่ว่า ฮันซูเที่ยวขอยืมเงินคนไปทั่วก็เพราะเขาเห็นเราเป็นเพื่อน และเพื่อนที่ให้ยืมแต่เก็บดอกเบี้ยร้อยละ 20, เพื่อนที่เอาเมียมาอ้างเพื่อจะได้บอกปฏิเสธ, เพื่อนที่เอาเขาไปนินทาลับหลัง เหล่านี้จะยังเรียกว่าเพื่อนได้อยู่อีกไหม สุดท้ายจึงกลายเป็นฉากจบตอนที่งดงาม เมื่ออึนฮีตัดสินใจในสิ่งที่หมิ่นเหม่บนขอบหน้าผาโลกความจริง ด้วยการลงทุนกับความรู้สึกที่มีต่อเพื่อนคนนี้ โดยไม่หวังว่าจะได้รับผลตอบแทนเป็นอย่างไร

เราสู้ชีวิต และมัวปล่อยให้สู้ชีวิตกลับ โดยลืมเก็บกอบความสุขระหว่างทางหรือเปล่า

“จนอายุป่านนี้ ทำไมฉันไม่เคยมาที่แบบนี้เลย” อึนฮีปาดน้ำตาแล้วพูดกับตัวเอง ระหว่างที่นอนลงบนที่นอนหนานุ่ม ผ้าปูสีขาวเรียบสะอาด ในห้องสวีทโรงแรมที่สร้างใหม่บนที่พักที่เคยมาทัศนศึกษา

ทั้งที่มีเงินในธนาคารพันกว่าล้านวอน แต่อึนฮีไม่เคยให้รางวัลตัวเองในรูปแบบที่ยิ่งใหญ่ หรูหรา เธอยังคงขับรถบรรทุกคันเล็ก อยู่บ้านหลังเดิม และเลือกมีความสุขง่ายๆ กับการร้องคาราโอเกะที่บ้าน การไปเที่ยว ไปนอนโรงแรมห้าดาว ไปจิบไวน์แกล้มด้วยชีส จึงเป็นเรื่องที่เธอไม่คิดจะทำมาก่อน

ระหว่างการสู้ชีวิตหลายสิบปี ภาระตรงหน้าที่มีตลอดทุกวันทำให้เธอวิ่งสู้จนไม่ได้หยุด กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็เวลาล่วงเลย และการมองเห็นว่าที่ผ่านมาเธอจุนเจือครอบครัวพี่น้องมาตลอด จนไม่ทันคิดว่าเธอก็ละเลยที่จะจุนเจือตัวเองด้วยเช่นกัน

การได้พบกับฮันซู อย่างน้อยก็ทำให้เธอได้หยุดงานไปเที่ยวเป็นครั้งแรก ได้กินสายไหมเดินเล่นในสถานที่แห่งความทรงจำ ได้ฟังเพลงโปรดโดยไม่ต้องกังวลเรื่องงาน ได้มองเห็นทะเลที่เห็นมาตลอดชีวิตด้วยสายตาอีกแบบ 

เราได้แต่หวังว่าอึนฮีจะมองเห็นความหมายบางอย่างในชีวิต และเริ่มต้นใหม่ด้วยการยอมให้ตัวเองมีความสุขได้บ้าง โลกใบนี้ของเธอจะได้ไม่หม่นจนเกินไป