Hometown Cha-Cha-Cha EP.7-8 เพราะ ‘อาหาร’ คือสายใยของผู้คน

Hometown Cha-Cha-Cha EP.7-8 เดินทางผ่านครึ่งแรกมาได้อย่างสวยงาม น่าประทับใจ และยังคงอดชื่นชมผู้กำกับยูแจวอนและนักเขียนบทชินฮาอึนไม่ได้ ที่ในแต่ละสัปดาห์มักจะสอดแทรกเรื่องราวต่างๆ ผ่านธีมเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งทำให้ผู้ชมค่อยๆ ซึมซับความเป็นกงจินเข้ามาในหัวใจ ไม่ว่าจะเป็นเสียงของกงจิน ความฝันวัยเยาว์ และล่าสุดกับ ‘สายใยแห่งอาหาร’

เพราะในสองอีพีล่าสุด ‘อาหาร’ ที่ถูกเสิร์ฟแต่ละจานไม่ได้ทำให้ชาวกงจินอิ่มท้องเท่านั้น แต่ยังทำให้ผู้ชมทางบ้านอย่างเราอิ่มใจไปกับรสชาติ เคล้าเสียงหัวเราะและน้ำตาร่วมกันกับพวกเขาอย่างสนิทสนมและเปิดใจมากขึ้น

‘เจ้าช้อน’ ที่ตักเติมความอบอุ่นใจ

“ฉันจำไม่ได้แล้วว่านานแค่ไหนที่บ้านฉันใช้ช้อนเยอะขนาดนี้”
“เจ้าช้อนก็คงรู้สึกสนุกที่ได้มาทำหน้าที่ของมันในรอบหลายปีนะครับ ผมก็สนุกเหมือนกันครับคุณยาย”

นอกจากจานชามที่เปื้อนเปรอะด้วยคราบอาหารแล้ว บทสนทนาธรรมดาๆ ที่เปื้อนรอยยิ้มของคุณกัมรีกับจีพีดีในห้องครัวเล็กๆ ก็เป็นอีกซีนหนึ่งที่เรารู้สึกว่า ‘ช้อน’ มากมายเหล่านั้นยังคงทำหน้าที่ตักเติมความอบอุ่นเข้ามาในหัวใจ และทำให้ใครหลายคนน่าจะนึกถึงช่วงเวลา ‘ล้อมวง’ กินอาหารกับครอบครัวที่ห่างหายไปนาน

ใน Hometown Cha-Cha-Cha EP.7-8 เราได้เห็นฉาก ‘มื้อเย็นง่ายๆ’ ของคุณกัมรีที่อาหารวางเรียงรายเต็มโต๊ะตัวเล็กๆ จนทำให้ทุกคนต้องขยับเข้ามาใกล้กันเพื่อตักอาหาร พร้อมกับการเชื้อเชิญให้ลองชิมจานนั้นจานนี้ที่ทำให้หัวหน้าฮงถึงกับงอนเล็กๆ

กับข้าว 2-3 อย่างพร้อมเครื่องเคียงทำเองเหล่านั้นประกอบเข้ากับวัตถุดิบหลักที่เรียกว่า ‘ผู้คน’ ทั้งหมดคือส่วนผสมชั้นเลิศที่จะทำให้ ‘หัวใจวัยชรา’ ของคุณกัมรีชุ่มชื้น และเปลี่ยนมื้ออาหารเรียบง่ายให้กลายเป็นมื้อพิเศษได้ในทันทีราวกับมีเวทมนตร์

ความสุขของหญิงชราไม่ได้ยุ่งยากและซับซ้อนเหมือนวัยหนุ่มสาว เพียงได้เฝ้ามองรอยยิ้มและเสียงหัวเราะบนใบหน้าของลูกหลานผ่านโต๊ะอาหารก็อิ่มอกอิ่มใจแล้ว เพราะก่อนหน้านี้คุณกัมรีก็เพิ่งโทรหาหลานสาวที่อยู่ต่างประเทศ พร้อมบอกว่า ถ้ากลับมากงจินจะทำของอร่อยให้กิน และก่อนวางสายยังบอกให้หลานสาวที่รักกินอาหารให้ครบทุกมื้อและอย่าเจ็บป่วย ซึ่งนั่นคือสิ่งที่แทนความเป็นห่วงทั้งหมดที่คุณกัมรีพอจะทำได้

“ฉันอยู่บ้านหลังนี้มา 50 ปี คลอดลูกก็ที่นี่…พอถึงตอนนี้ฉันกลับอยู่คนเดียว” เป็นประโยคที่สะท้อนชีวิตจริงของผู้สูงวัยต่างจังหวัดที่ลูกหลานเลือกไปใช้ชีวิตในเมืองหลวง และปล่อยให้บ้านเกิดกลายเป็นเพียงอดีต เพราะฉะนั้นถึงคุณกัมรีจะมีรสมือดีแค่ไหน แต่หากขาดวัตถุดิบสำคัญอย่าง ‘ครอบครัว’ ไป ไม่ว่าจะมีอาหารเยอะเท่าไรก็คงช่วยได้แค่อิ่มท้อง แต่ไม่ได้ทำให้อิ่มใจ

คงเหมือนอย่างที่จีพีดีพูดเอาไว้ “ผมน่ะชอบเวลาที่คนมารวมตัวกัน แล้วคุยเล่นกันเสียงเจี๊ยวจ๊าว ทำกับข้าวกินด้วยกัน พูดคุยและหัวเราะ นับเป็นทุกอย่างของชีวิตแล้วครับ”

พลังงานบวกของจีพีดี ที่ทำให้กงจินสว่างไสว

การมาถึงของ จีพีดี หรือ รุ่นพี่จีซองฮยอน กลายเป็นอีกหนึ่งสีสันและความครึกครื้นใหม่ของหมู่บ้านกงจิน เมื่อ ​Hometown Cha-Cha-Cha EP.7-8 ทำให้เรารู้ว่าคนที่ ‘บ้า’ ทำงานไม่ได้มีแค่หัวหน้าฮง!

จีพีดีที่ปล่อยให้ชีวิตพาหลงทางมาเจอกงจิน และเลือกที่จะใช้หมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้เป็นหมุดหมายของรายการวาไรตี้ใหม่ ที่ถ้าดูจากชื่อรายการที่เขาเคยทำมาอย่าง ‘รสดั้งเดิม’ และ ‘อะไรก็กินๆ ไป’ ก็จะทำให้เรารู้ว่าเขาเป็นคนเมืองที่มีความสนใจในวัตถุดิบและใส่ใจกับรสชาติของอาหารชนิดที่ว่าถกเถียงเรื่องอาหารกับหัวหน้าฮงได้ไม่รู้เบื่อ

แต่ละมื้อในกงจินของเขามักจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและเรียบง่าย เขากินได้ทุกที่ ทุกอย่าง ทุกเวลา เช่นเดียวกับที่สามารถเข้ากับทุกคนในหมู่บ้านได้ตั้งแต่วันแรกที่เจอ ด้วยนิสัย ความเป็นคนจริงใจ ประสบการณ์ทำงานที่ผ่านมาหรืออะไรก็ตาม จีพีดีทำให้ใครที่ได้รู้จักจะสัมผัสได้ถึงความจริงใจ อ่อนโยน และพร้อมช่วยเหลือ ซึ่งหากเปรียบเทียบกับฮเยจินที่เป็น ‘คนโซล’ เหมือนกันแล้ว ก็ต้องบอกว่าสำหรับชาวกงจินนั้นพวกเขาช่าง ‘แตกต่าง’

การล้อมวงกินข้าวในซีรีส์ Hometown Cha-Cha-Cha ที่เกิดขึ้นรัวๆ ในสองอีพีนี้ ไม่ว่าจะเป็นมื้อที่จีพีดีพาทีมงานไปร้านปลาดิบฮวาจอง ไปตลาด มื้อเช้าที่บ้านหัวหน้าฮง มื้อกลางวันที่ร้านเนงมยอน มื้อเย็นบ้านที่คุณกัมรี ฯลฯ สารพันมื้อและเมนูอาหารที่ได้ยินตอน 3-4 ทุ่มช่างโหดร้ายกับคนดูที่กำลังหิวเหลือเกิน

ยิ่งไปกว่านั้น ฉากล้อมวงกินข้าวที่เกิดขึ้น สำหรับคนดูที่อยู่ห่างบ้าน ห่างครอบครัว เราคิดว่าหลายคนคงคิดถึงบรรยากาศเหล่านั้น และอยากหยิบโทรศัพท์โทรไปถามคนที่บ้านว่า “กินข้าวหรือยัง” หรือนึกถึงวันหยุดยาวที่จะได้กลับไปกินข้าวพร้อมหน้าที่บ้านต่างจังหวัดอีกครั้ง

อย่างหนึ่งที่ซีรีส์แสดงออกมาได้ดีคือการใช้ประเด็น ‘รสชาติดั้งเดิม’ อาหารรสมือแม่ที่ทำขึ้นจากวัตถุดิบท้องถิ่นและสูตรส่วนตัว ที่ช่วยทำให้อาหารพื้นบ้านธรรมดามีคุณค่าชนิดที่ว่าหาซื้อที่ไหนไม่ได้ เหมือนอย่างที่จีพีดีบอกกับ จูน วง DOS ว่า “ถ้านายได้ลองกินจะตกใจ เป็นมื้อล้ำค่าที่หาไม่ได้ที่โซลนะ”

ความลับของเขา และหัวใจของเธอ

Hometown Cha-Cha-Cha EP.7-8 คือระยะเวลา 1 เดือนหลังจากเราย้ายมาหมู่บ้านกงจินพร้อมหมอฮเยจิน สิ่งที่เราสังเกตได้จากความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นคือฮเยจินไม่ได้ ‘ขีดเส้น’ ให้คนอื่นอีกต่อไป เธอค่อยๆ คลี่ใจให้ชาวกงจินทีละนิด และยอมให้เขา ‘ล้ำเส้น’ เข้ามาในชีวิตมากขึ้นอีกหน่อย

ซีนโอกาพีขมทำให้เรานึกถึงวันแรกที่หมอฮเยจินเดินทางมากงจิน… อเมริกาโน่เย็นที่ชิมเพียงอึกเดียวและไม่เหลียวแลมันอีกในวันนั้น กับโอกาพีที่รสชาติน่าจะแย่กว่าอเมริกาโน่แก้วนั้นในวันนี้ คือความเปลี่ยนแปลงที่ซีรีส์ส่งผ่านมาทางเครื่องดื่มแก้วเล็กๆ ที่แม้จะ ‘ขม’ แต่ฮเยจินก็ยังดื่มมันด้วยความรู้สึก ‘ขอบคุณ’ ในความห่วงใย

เช่นเดียวกัน หัวหน้าฮงที่แม้จะรู้ว่าโจ๊กเปรี้ยวแต่ก็กินจนหมด เพราะรู้ว่าผู้หญิงแบบคุณหมอที่บอกว่า “ถ้าได้ยินเสียงแตกหรือกรี๊ดก็ห้ามเข้ามานะ” ได้พยายามในสิ่งที่ตัวเองไม่ถนัดอย่างเต็มที่เพื่อเขาขนาดนี้แล้ว จะให้ทิ้งก็คงไม่ได้

จีพีดีที่ไม่ได้เจอฮเยจิน 10 กว่าปียังยิ้มให้ด้วยความดีใจที่เธอไม่ต้องวิ่งวุ่นวายอยู่ในเมืองแล้ว การมาเปิดคลินิกในต่างจังหวัดเหมาะกับฮเยจินที่สุดแล้ว ซึ่งการที่จีพีดีพูดแบบนี้ แปลว่าสำหรับเขาที่รู้จักเธอมาตั้งแต่แรก มองเห็นความเรียบง่าย มีชีวิตไม่วุ่นวาย และรักในอาชีพที่ได้ทำเพื่อคนอื่นอย่างแท้จริง

สำหรับประเด็นที่ทำให้ Hometown Cha-Cha-Cha ลึกซึ้งมากยิ่งขึ้นคือปมความลับของหัวหน้าฮงที่มีเพียงคุณกัมรีที่รู้ และดูเหมือนว่าเขาจะค่อยๆ เปิดเผยความเศร้า ความเสียใจให้ฮเยจินได้เห็นหลายครั้งหลายหน ซึ่งเธอก็รับรู้มันได้ และเปิดหัวใจให้เขา อย่างน้อยก็เป็นความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นจากการที่เขามักเข้ามาช่วยเหลือสิ่งต่างๆ ให้อยู่เสมอ ฮเยจินที่พยายามดูแลตัวเอง หาเงินส่งตัวเองเรียน ทำงานอย่างทุ่มเทโดยไม่เคยต้องพึ่งพาคนอื่น ถึงวันหนึ่งที่มีคนให้พึ่งพิงได้ เธอย่อมโหยหาความรู้สึกได้รับการปกป้อง ได้รับการดูแลโดยไม่รู้ตัว และไม่รู้ใจ

แต่ถึงอย่างนั้น “พระโกนหัวตัวเองไม่ได้ หมอไม่รู้โรคตัวเอง” ที่หัวหน้าฮงบอกกับฮเยจิน ก็คงเหมือนกับการที่คนสองคนยังไม่รู้ใจตัวเองว่ามีใครอีกคนก้าวเข้ามายืนในพื้นที่นั้นแล้ว การที่ผู้หญิงคนหนึ่งหอบส้มเป็นกิโลมาให้ถึงหน้าบ้านตอนเช้าตรู่ ต้มโจ๊กแก้ไข้ทั้งที่ไม่เก่งงานครัวเลย ก็คงไม่ต่างจากการที่ผู้ชายคนหนึ่งเตรียมสมุนไพรให้อย่างดี คอยดูแลว่าเธอกลับบ้านหรือยัง ปลอดภัยหรือเปล่า ก็คงเป็นสิ่งที่ต้องค่อยๆ คลี่คลาย จนกว่าวันหนึ่งที่พวกเขาจะรู้ใจตัวเอง

‘พรหมลิขิต’ มีจริงไหมไม่รู้ แต่การที่หัวหน้าฮงและฮเยจินได้เจอกันอีกครั้งหลังผ่านไป 30 กว่าปี ก็พูดได้ว่า สิ่งนี้ ‘ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ’