Hometown Cha-Cha-Cha EP.3-4 บนรอยต่อของความแตกต่าง

Hometown Cha-Cha-Cha EP.3-4 กลายเป็นช่วงเวลาที่เราได้รู้จักตัวตนของหัวหน้าฮงและหมอฟันฮเยจินมากยิ่งขึ้น เพราะแอร์ไทม์ส่วนใหญ่อยู่ตรงนี้ หลังจากที่อีพีแรกใช้ในการขยายความหมู่บ้านกงจิน ผู้คนรายล้อม และการเริ่มต้นใหม่ของหญิงสาวจากเมืองใหญ่

จากซีรีส์โรแมนติกคอเมดี้เยียวยาใจเบอร์สุดแล้ว Hometown Cha-Cha-Cha ยังคงเป็นซีรีส์ที่แสดงเอกลักษณ์ของซีรีส์เกาหลีที่เก่งการขยี้ซีนอารมณ์ การสร้างปฏิกิริยาเคมีระหว่างพระเอกนางเอกให้คนดูคล้อยตามไปกับเรื่องราวเรื่อยๆ กว่าจะรู้ตัวก็กลายเป็นเพื่อนๆ ของพวกเขา และคอยให้กำลังใจไปแล้ว

เพนกวินขั้วโลกใต้ และหมีขาวขั้วโลกเหนือ

Hometown Cha-Cha-Cha EP.3-4 หัวหน้าฮงเริ่มเรียกฮเยจินว่า ‘หมอฟัน’ ที่ดูมีความเป็นกันเองมากขึ้น เป็นชื่อเล่นที่เรียกกันระหว่างคนใกล้ชิด และไม่เคอะเขิน

รวมถึงความสัมพันธ์ระหว่างกันที่พัฒนามากขึ้นไปอีกระดับ จากคนที่ดูแตกต่างสุดขั้ว ไม่มีอะไรเหมือนกันเท่าไหร่ ‘เพนกวินขั้วโลกใต้และหมีขาวขั้วโลกเหนือ’ อย่างที่พวกเขาเปรียบเปรยตัวเอง และในท้ายที่สุด เมื่อได้ใช้เวลาทำความรู้จักกันบนความแตกต่างนั้น ทั้งคู่มีบางอย่างที่เหมือนกันอยู่คือความอ่อนโยน ช่วยเหลือผู้อื่น และความจริงใจที่มี

ความสัมพันธ์คืบหน้าจนถึงการไปดื่มกันในบ้านหัวหน้าฮง ซึ่งอย่างที่บอกว่าการไปบ้านใครสักคน มันง่ายมากที่จะทำความรู้จักว่าเขาเป็นคนอย่างไร ชอบอะไร แบบไหน อย่างบ้านของหัวหน้าฮงที่ตกแต่งน่าอยู่ เต็มไปด้วยข้าวของที่บ่งบอกตัวตน ทั้งกล้องฟิล์ม ภาพถ่ายฝีมือของเขาที่ประดับอยู่เต็มไปหมด ชั้นหนังสือที่เต็มไปด้วยหนังสือดีๆ กล่องใส่แผ่นเสียงและเครื่องเล่นวินเทจที่ทำให้เห็นว่าเขาเป็นคนรื่นรมย์กับเสียงเพลง ไม่ขัดแย้งกับการที่หัวหน้าฮงเล่นกีตาร์ได้ ร้องเพลงเก่ง ไหนจะมุมงานคราฟต์ ทั้งทำเทียน น้ำหมัก ขวดโหลหมักเครื่องดื่มต่างๆ เป็นต้น

การที่ฮเยจินกล้าดื่มกับหัวหน้าฮง ก็เพราะความไว้ใจและเชื่อใจได้ว่าเขาเป็นคนที่ไม่มีอันตราย หลังจากผ่านหลายเหตุการณ์มาด้วยกันระยะหนึ่ง และแม้หมอฟันจะโชว์เหนือเรื่องไวน์ หัวหน้าฮงก็ไม่ได้ฉีกหน้าเธอ ทั้งยังแสดงการจิบไวน์ให้ดูอย่างมืออาชีพ จนเป็นใครก็ต้องสงสัยแล้วว่าผู้ชายในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ไม่น่าจะใช่หนุ่มต่างจังหวัดธรรมดาแน่ๆ

“ผมไม่สามารถเลี้ยงสิ่งมีชีวิตได้”

ถ้าติดตามมาตั้งแต่อีพีแรก Hometown Cha-Cha-Cha เผยให้เห็นเรือที่หัวหน้าฮงกำลังซ่อมอยู่บนยอดเขาที่มองเห็นทะเล ทำไมเขาไปซ่อมเรือบนนั้น? ยังคงเป็นปริศนา แต่การได้เห็นเขาใช้เวลากลางค่ำกลางคืนมาซ่อมเรือด้วยความสุข และยังนอนดูดวงดาวจากบนเรืออีก ก็เป็นไปได้ว่าเรือลำนี้อาจมีความหมายบางอย่างที่เกี่ยวพันกับอดีตและอนาคต

ฮเยจินเองยังตั้งคำถามกับหัวหน้าฮงว่าทำไมเขารับงานทุกอย่าง มีน้ำใจกับทุกคน แต่ทำไมถึงไม่ยอมรับเจ้าเม่นของน้องโบราไปเลี้ยง และคำตอบของหัวหน้าฮงก็คือ “ผมไม่สามารถเลี้ยงสิ่งมีชีวิตได้” นี่ก็อาจเป็นอีกปมในอดีตของหัวหน้าฮง ซึ่งเท่าที่เรารู้ตอนนี้ เขาเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่อายุได้ 6 ขวบ และมาเสียคุณปู่ไปอีกตอนที่เรียนชั้นมัธยม หลังจากนั้นก็ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวมาตลอด โดยมีผู้คนในหมู่บ้านเป็นครอบครัวให้เขา เป็นไปได้ทีเดียวว่าเขามีปมเกี่ยวกับชีวิตของคนที่รักมาตายจาก แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องธรรมดาโลกก็ตาม

การปูพื้นว่าตัวเขาเองเคยออกจากหมู่บ้านกงจินไปอยู่ที่อื่น ก็ยังคงเป็นสิ่งที่ซีรีส์ยังไม่เฉลยว่าเกิดเรื่องราวอะไรขึ้นกับหัวหน้าฮงที่ทำให้เขามีอดีตอันเจ็บปวด สะท้อนผ่านบทเพลงเศร้ามากของอีมุนเซที่เลือกร้องในคาเฟ่ คืนที่มีประชุมสมาคมเจ้าของกิจการ

“ทั้งความเสียใจและความโกรธหลั่งออกมาเป็นน้ำตา
ต่อให้ใครถาม ฉันก็เชื่อว่าตัวเองจะไม่เจ็บ
แต่ตัวฉันในอดีตทั้งหมดคือเรื่องโกหกหรือเปล่า”
– เพลง Old Love โดย อีมุนเซ

“อ่อนแอลง ซื่อตรงขึ้น”

“เพราะฉันไม่ชอบน่ะ การปล่อยตัว การอ่อนแอลง ซื่อตรงขึ้น เวลาที่รู้สึกเหมือนจะเมา แค่กำมือไว้แบบนี้ก็พอ”

“ใช้ชีวิตน่าเหนื่อยหน่ายจริง มือก็เล็กเท่านี้”

Hometown Cha-Cha-Cha เต็มไปด้วยบทสนทนาจับใจที่ซ่อนอยู่ในความ ‘ไม่เห็นมีอะไร’ ของซีรีส์ที่คนมองว่าเป็นโรแมนติกคอเมดี้ธรรมดา เอาจริงๆ แค่บทพูดสองประโยคนี้กลับสะท้อนความแตกต่างระหว่างคนสองคน และทัศนคติในการใช้ชีวิตของคนเมืองที่เหนื่อยล้า อดทน และการปลดปล่อยตัวเองยังเป็นเรื่องที่ยากจะทำ

ฮเยจินบอกกับหัวหน้าฮงว่าเธอไม่เมา และเธอก็ไม่เคยปล่อยตัวเองให้เมาด้วย เพราะด้วยความเป็นคนที่รับผิดชอบหน้าที่ ปลอบประโลมตัวเองให้เข้มแข็ง และมีเกราะเป็นหนามแหลมอยู่ข้างนอก ทำให้เธอไม่อยากปล่อยตัวไปกับความอ่อนแอ และความซื่อสัตย์กับหัวใจตัวเอง การมีชีวิตที่ผ่านมาของเธอบอกไว้อย่างนั้น

แม่ที่เสียชีวิตไปตั้งแต่เธอยังเด็กก็ยังเที่ยวบอกกับใครๆ ว่าเธอไม่ได้คิดอะไร เรื่องมันนานมาแล้ว งานเลี้ยงรุ่นนักเรียนทันตแพทย์ที่เธอเตรียมตัวราวกับไปออกรบ เพราะรู้ว่าสิ่งที่ใช้ตัดสินความสำเร็จคือรายได้ ข้าวของที่ใช้ และสถานะทางสังคมที่ยึดถือ

หรือกระทั่งการที่เธอรู้สึกแปลกแยกจากชาวบ้านกงจินในช่วงแรกก็เป็นเพราะทัศนคติที่สั่งสมจากการเป็นคนเมืองมายาวนาน และมีสิ่งแวดล้อม วัฒนธรรม ค่านิยมที่แตกต่างโดยสิ้นเชิง ซึ่งมันก็พอจะอธิบายการที่เธอไม่อยากกินอาหารของคนแปลกหน้า ไม่อยากทักทายสุงสิงผู้คนไปทั่ว หรือไปร่วมกิจกรรมอาสาต่างๆ ของหมู่บ้าน

รวมไปถึงการเคารพสิทธิ์และความเชื่อของตัวเอง โดยเฉพาะใน Hometown Cha-Cha-Cha EP.4 ที่เธอแสดงความคิดเห็นในสมาคมเจ้าของกิจการเรื่องการหย่าร้างของผู้นำชุมชนกับผู้ใหญ่บ้าน ที่ตัวหัวหน้าฮงเองก็เห็นด้วย เพราะมันคือสิ่งที่ไม่ควรเป็นเอามาว่าร้ายกันแล้วใน พ.ศ. นี้

ส่วนไฮไลต์คือการที่เธอหัวร้อน ไม่ยอมให้พวกวิตถารรอดเงื้อมมือกฎหมาย และกล้าสู้เพื่อความถูกต้อง นี่คือเนื้อแท้ของเธอที่น่ารัก น่ายกย่อง และกำลังหลอมละลายความรู้สึกของหัวหน้าฮงเข้าไปทุกวัน

คนสองคน และมุมที่เราไม่เคยมองเห็น

เธอบอกว่าเขาเป็นผู้ก่อการร้ายทางแฟชั่น
เขาบอกว่าแก่นแท้เสื้อผ้าคือการใช้งาน

เธอเป็นเม่นที่มีหนามแหลมคมไว้ปกป้องตัวเองจากศัตรู
เขาเป็นคนที่ไม่สามารถเลี้ยงสิ่งมีชีวิต เพราะกลัวการพรากจาก

เขาคิดว่าเธอเป็นเหมือนจิ้งจอกตัวร้าย เย็นชา แต่ก็พบว่าเป็นคนอ่อนโยน
เธอคิดว่าเขาเป็นหนุ่มต่างจังหวัด แต่ก็พบว่าเขามีอะไรที่ไม่ธรรมดาหลายอย่าง

คู่ตรงข้ามที่ข้างนอกแตกต่าง แต่มีบาดแผลในใจที่ไม่เคยรักษาหาย

Hometown Cha-Cha-Cha แม้จะเป็นเรื่องราวที่เราอาจเคยได้ยินมาบ่อยครั้ง แต่มันยังคงทำหน้าที่ตอกย้ำชุดความคิดสำคัญที่ว่า เราไม่ควรตัดสินใครจากการมองเห็นเพียงเปลือกนอก เพราะเราไม่อาจรู้ได้ว่าใครเหล่านั้นสร้างหนามแหลมคมไว้ปกป้องภายในที่อ่อนยวบหรือเปล่า