Hospital Playlist 2 EP.7 เรียนรู้ความหมายของคำว่า ‘แก่เฒ่าไปด้วยกัน’

หลายคนอาจจะมีความรู้สึกว่า Hospital Playlist 2 Ep.7 ดูเรื่อยๆ เนือยๆ ซึ่งถ้าหากจะมองแบบนั้นก็ไม่ผิดอะไร เพราะสำหรับเรา ซีรีส์เรื่องนี้เป็นชีวิตปกติธรรมดาของผู้คนที่บังเอิญเป็นของหมอในโรงพยาบาลยุลเจ ซึ่งเต็มไปด้วยเรื่องเข้ามาปะทะแตกต่างกันไปในแต่ละวัน ช่วงชีวิตที่เรียบๆ บ้าง เรื่อยๆ บ้าง ก็เป็นช่วงเวลาให้ได้พักหายใจ มีเวลากลับมาอยู่กับตัวเอง ทบทวนอดีต ปัจจุบัน และเดินไปสู่วันพรุ่งนี้

เปิดอีพีมาด้วยความสดชื่นของเช้าวันใหม่ที่ได้เห็นการเริ่มต้นชีวิตประจำวันของแต่ละคน ซงฮวาที่หงุดหงิดนิดๆ ตอนแม่โทรมาหาช่วงก่อนราวด์วอร์ด อิกจุนกับความสดใสเกินร้อย ผมที่ไม่ได้สระของฮงโด ผมเปียกที่ปล่อยให้แห้งเองของคยออุล หรือการฟังเพลงคลาสสิกแกล้มกาแฟระหว่างขับรถมาทำงานของซอกฮยอง

สวัสดี-ลาก่อน ความเป็นหนุ่มสาว

ไม่ใช่แค่ชีวิตประจำวันที่ดำเนินไป แต่ยังชวนให้เราได้เห็นความเป็นไปในช่วงวัย 41-42 ของกลุ่มเพื่อน The 99ers ที่ซงฮวาสังเกตเห็นว่าอิกจุนมีอาการตาแห้ง จุนวานเริ่มสายตายาว จองวอนบ่นปวดหัวอยู่บ่อยๆ ส่วนซอกฮยองก็มีปัญหาเรื่องปวดหลัง จริงๆ แล้วอาการเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้อาจไม่ใช่โรคภัยไข้เจ็บใหญ่โตอะไร แต่มันเป็นสัญญาณของการเริ่มต้นใหม่อีกครั้งในช่วงชีวิตมนุษย์ ที่เราพบแล้วว่าความแข็งแรงทนทานในวัยหนุ่มสาวกำลังจะโบกมือลา ขณะเดียวกันก็ต้องยินดีต้อนรับเพื่อนใหม่ที่จะมาอยู่เป็นกับเราในช่วงชีวิตที่เหลือ

เช่นเดียวกับคุณแม่ของจองวอนที่เริ่มมีอาการหลงๆ ลืมๆ แม่ของซงฮวาที่ไปหาหมอมาแล้วเกือบทุกโรงพยาบาลแถวบ้าน ซึ่งตัวละครในช่วงสูงวัยของซีรีส์ก็สะท้อนให้เห็นอีกหน้าต่างของชีวิตในดินแดนสุดท้ายที่จะเก็บเกี่ยวความสุขความสบายใจทั้งมวล ก่อนออกเดินทางใหม่เป็นครั้งสุดท้าย

ในทางตรงกันข้าม การเข้ามาของเหล่าอินเทิร์น และชีวิตใหม่ที่เกิดในโรงพยาบาลยุลเจ ก็เป็นอีกฟากฝั่งของชีวิตที่ยังต้องเรียนรู้ ต่อสู้ต่อไป ซึ่งโดยรวมแล้ว Hospital Playlist ก็ยังคงเป็นซีรีส์ที่ชวนให้เราได้มองย้อนกลับไปในไทม์ไลน์ตั้งแต่วัยเด็ก วัยหนุ่มสาว วัยกลางคน ไปจนถึงวัยชรา ที่สุดท้ายแล้วเราทุกคนล้วนต้องเดินทางผ่าน

ความสัมพันธ์ที่ออกแบบได้

ความสัมพันธ์ที่สะท้อนให้เห็นในอีพีนี้ชัดเจนมากขึ้นในเรื่องของความไว้วางใจซึ่งกันและกัน และขึ้นชื่อว่าความรักแล้ว เราออกแบบให้มันลงตัวได้โดยที่ไม่ต้องยึดติดอยู่กับกรอบความเชื่อใดๆ

โรซ่าและจงซูยังคงเป็นเพื่อนสนิทที่ไปมาหาสู่ตลอดเวลา คอยเป็นเพื่อนเดินออกกำลังกาย ปรับทุกข์ ชวนกินข้าว เป็นอีกครึ่งของชีวิตที่ขาดหายไปวันไหนคงแหว่งเว้าราวกับร่างกายมีส่วนใดหลุดหาย ซึ่งความสัมพันธ์ของทั้งคู่ สำหรับคนภายนอกอาจจะดูคลุมเครือ น่าสงสัย แต่กับคนใกล้ชิดนั้น ต่างรู้กันดีว่ามีแต่ความบริสุทธิ์ใจระหว่างกัน เป็นความสัมพันธ์ยั่งยืนมากกว่าเพื่อน และไม่ขึ้นอยู่กับว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ตาม

ในอีพีนี้ซงฮวาพาอิกจุนกับอูจูไปแคมปิ้งบนยอดเขายอนอิน (แปลว่าภูเขาคู่รัก) จุดตั้งแคมป์ B-104 ที่เธอเลือกไปกางเต็นท์เป็นประจำ ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่ดำเนินไปเรื่อยๆ และเข้าใจกันเรื่อยๆ สำหรับซงฮวา เธอมีความสุขดีกับความสัมพันธ์นี้ ส่วนอิกจุนก็ดูไม่พยายามที่จะรุกพื้นที่เข้าไปหา ทั้งที่มีโอกาสมากมาย บางทีเขาอาจมองเห็นความสำคัญของปัจจุบันที่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันแบบนี้ และปล่อยให้ทุกอย่างเป็นเรื่องของอนาคต

สิ่งที่สนับสนุนความคิดนี้คือต้นแพรเซี่ยงไฮ้ หรือ Moss Rose (หน้าตาคล้ายๆ คุณนายตื่นสายบ้านเรา) ที่อิกจุนยื่นทั้งกระถางให้ซงฮวาตอนที่เดินเล่นในโรงพยาบาล ซึ่งความหมายพิเศษของดอกไม้นี้คือการสารภาพรัก และการที่อิกจุนมอบต้นไม้นี้ให้ เขาย่อมรู้ความหมายของมันดีอยู่แล้ว เมื่อสารภาพความในใจออกไป ก็เป็นเรื่องของซงฮวาเองแล้วว่าจะรับต้นไม้นี้ไว้ แล้วดูแลให้มันเติบโตหรือไม่

สำหรับจองวอนที่ตัดสินใจจะขอคยออุลแต่งงาน เขาเตรียมแหวน ใส่สูท นัดหมายกันไว้ที่โบสถ์ แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้คยออุลเดินทางมาไม่ได้ ซ้ำร้ายยังส่งข้อความมาบอกว่าเธอไม่สะดวกจะคุยตอนนี้ และถ้าเรื่องราวคลี่คลายแล้วเธอจะเล่าให้เขาฟังทุกอย่าง นั่นทำให้จองวอนที่เป็นคนรักษาสัญญาและตรงเวลาอยู่เสมอ รู้สึกเสียใจอย่างเห็นได้ชัด เพราะสองครั้งแล้วที่เขาขอให้คยออุลเล่าทุกอย่างให้ฟังอย่างไม่ปิดบัง แต่เธอก็ยังมีเรื่องที่บอกไม่หมด ด้วยความคิดที่อาจจะสวนทางกันว่าอะไรคือนิยามของเรื่องสำคัญที่ต้องเล่าให้ฟัง

นอกจากนี้ ที่จองวอนเสียใจจนนั่งถอดใจหน้าโบสถ์จนค่ำก็เพราะรู้สึกว่าคยออุลไม่ได้มองเขาเป็นคนรักที่บอกเล่าทุกอย่างให้แก่กันได้ โดยเฉพาะในในสถานการณ์คับขันเช่นนี้ เขาควรจะเป็นคนที่อยู่ตรงนั้น คอยเป็นไหล่ให้เธอพักพิงไม่ใช่หรือ